لطفِ بی‌حـدّ تو در بند کـشد انسان را            پَـر و بـالی بدهـد هر نَفَـست ایـمان را
بانـویی! محـتـرمه، عالـمه و با هـیـبت            سر به تعـظیم کـشاندی همۀ نِسوان را

دخترِ حضرتِ موسی، هنرت موسایی            سـر و سامان بـدهی آدمِ بی‌سـامـان را
ابرِ رحمت شده‌ای بر همگان می‌باری            بارش‌ات کرده پریـشان، اثرِ باران را
شهـرِ قُـــم را حـرم الله نـمـودی بـانـو            تا تـجّـسّم بکـنی یکِ حـرمِ پـنـهـان را

«عصمت اللهِ جهانی به نظر دریایی»
«شک‌ ندارم گهرِ ناب، خودِ زهرایی«

خواهرِ حضرت سلطان، نظرت بخشیدن            ای کریـمه کرمی کن کـرمت بخشیدن
مثـلِ یک سائـل افـتاده ز پـا، دلگـیـرم            گفته‌اند هست فـقط در گذرت بخشیدن
«خیر» معنا بشود در حرمت بی‌بی جان            کـامِ ما را بـکـند مثلِ شکـر بخـشـیدن
بخششی کن که شوم جَلدِ شما بی‌وقـفه            می‌رهـاند دلِ من را ز خطر بخـشیدن
در پـنـاهِ تـو به هـر جا برسـم می‌دانی            سـایـه انـداز بود سـایـۀ سر بـخـشـیدن

«ای سلامِ همۀ شهر به تو معصومه»
«ناز دارد همۀ دهر به تو معصومه»

ای کـریـمـه کـرمت پـهـنـۀ دریـا باشد            شأنِ والای تو چون مـریمِ عـذرا باشد
تو امـان نـامه دهی با نگهـت بر سائل            مَثَـلِ کـار تو چون شاخـۀ طـوبـا باشد
حرمی ساخته‌ای در دلِ ما بی‌بی جان            حـرمت ملـجـأ هر عـاشـقِ تـنهـا باشد
مـادرانـه به هـمـه لطـفِ مـداوم داری            خـوی تـو آیـنـۀ حـضرت زهـرا بـاشد
زینبِ دوّمی و خـواهـر سلطان هستی            وجَـنـاتـت مَـثَــلِ زیـنـبِ کـبــرا بـاشـد

نـامِ زیـبای تو را مـستـمـراً می‌خـوانم

شـهـر قُــم را حــرمِ آل عـبـا مـی‌دانـم